KUTXA BELTZA: Txuma Murugarren (goiko aretoan)

Kutxa Beltza
TXUMA MURUGARREN
Zerbait ari da gertatzen, hor disko berriaren aurkezpena.
Nahita ere ezinezkoa gertatzen da Murugarrenen luma iradokitzaileari, hitzekin datozen istorio identifikagarri horiei ez erreparatzea. Garai ilunberok ere erraztu egin diote idazketaren bidea, baina hitzak aurkitu egiten ditu hark, bidean azaltzen zaizkio nonbait. Apurrak galtzetan lehen kantuaren hasiera da hau: “Badakizu zein den biderik malkarrena, non dagoen mina uzkurturik, non irauten duen sukarrak, istripuaren osteko une nahasietan arima irteten da sute batetik ihesian bezala, urik ez dago, bihotza ito da”. Eta honela dio Uda usaina izenekoak: “…Zuk ez al duzu berdin sentitzen? Ez dugu gure lekua inon topatu. … Esan nahi dut, ez diogula elkarri bakardadea eman besterik, uzta oparoa izango zelakoan lokartu ginen atzeko aterpean”. Eta Atzoko zerraldoa kantuko pasartea da beste hau: “Leihotik begiratzen dizut, eta ez zaude jada, gauak jan zaitu, eta goiz elbarri honetan txori bitxiek zaramatzate, hegan”. Baina dena ez da hitza. Gehitu horri guztiari Murugarrenen kantaera eta ahots kraskatua, berea eta soilik berea duen tempo bereziko fraseoa, eta inoiz baino sendoago ageri den taldearen soinu trinkoa —guztiek elkarrekin grabatzearen ondorio?—. Emaitza, gutxien-gutxienik, erakargarria da.
Erdi tempoko poparen, rockaren eremua bere egin du egileak; baina badira ñabardura gehiago. Country-folk anglosaxoiaren lurraldera arrimatzen da zenbaitetan; zein ederrak Gaizka Isunzarekin (Audience) egindako duoak Dirua falta zaigu-n: “Ura igaro da kaleko zirrikituetatik barrena, eta idortu zaigu lurra, promesa guztiak zimeldu, eta agian joateko ordua da honez gero, orain arte konturatu ez banaiz ere”, diote. Erritmo bizigoakoa —diskoko biziena— da diskoari izenburua ematen dion Zerbait ari da gertatzen hor, zeinetan eszena zenbaiten deskribaketa egiten den tonu jostari bezain kritikoan: “…”Elliot Smith ari da klubean kantari, kea dago inguruan, beti kea. Eta jendearen usaina, errealitatearen usaina, aita galduaren usaina, amaren eskuena, eta horretan zaudela txantxetan dator zerbitzaria: ‘Gaur ez du bandak joko —dio— abeslaria zeharo mozkortu da eta komunean oka ari zela puskatu du kopeta konketaren kontra. Odola dago oraindik, nahi baduzu ikusi’”.
Power poparen eta post-rockaren oihartzunak (Apurrak galtzetan), blues gaurkotua (Bagoaz hemendik), hiriko klub batetik aterea dirudien pop-rocka (Egun handia eta Uda usaina; biak Isunzarekin kantatuz, eta baxu eta haize instrumentuen ahaire sendoarekin lehenengoan)… eta diskoari amaia ematen dion Poz biribila pop soilekoa, erritmoaren bixia eta letraren malenkonia kontrastean jartzen dituena: “Bide bakartiak nahi ditut, ihes egiten ikasteko, mendien arteko ataka sakonetan arrats aldean, argiak kolorerik lausoenak ematen dituenean.”